 |
Στίχοι Μιχάλης Γκανάς -
Μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα
Πέντε χρόνια σε ερωτεύομαι κι άλλα τόσα που σε αγαπώ Σε έχω και σε ονειρεύομαι, ξυπνώ τις νύχτες να σε δω και δεν ξέρω αν ομόρφυνες απ' τα χάδια μου και τα φιλιά κι αν ποτέ σου θα με πρόδιδες, να βρεις μιαν άλλη αγκαλιά να 'σουνα αέρας να πιαστώ, και σκάλα του, του ουρανού να αναληφθώ να 'σουνα μεθύσι και χορός, γεφύρι το κορμί σου να χτιστώ Πέντε χρόνια σε ερωτεύομαι μια ζωή πατώ, παραπατώ σε χωρίζω σε παντρεύομαι, την ίδια χάρη σου ζητώ πάμε κάπου που δεν πήγαμε, μακρινά ας είναι ή κοντινά σαν μια άγνωστη κυνήγα με σαν ξένη φίλα με ξανά να 'σουνα αέρας να πιαστώ, και σκάλα του, του ουρανού να αναληφθώ να 'σουνα μεθύσι και χορός, γεφύρι το κορμί σου να χτιστώ |
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
ΝΤΕΚΟΥΠΑΖ ΣΕ ΚΑΜΒΑ
ΦΥΣΗ-ΖΩΗ
 |
Μουσική : Νότης Μαυρουδής
Από το Δίσκο
Μια Νύχτα στους Αιώνες
Κάθε στιγμή κάθε ψυχή
είναι δεμένη με μία κλωστή
και ο καιρός χαρταετός
έρχεται πάει λουσμένος στο φως
Ζούμε κι εμείς οι αφελείς
το τέλος μόνο της κάθε γιορτής
για ένα βαλς που μας χρωστάς
κι είναι γραμμένο μονάχα για μας
Κάθε χαρά είναι ζαριά
που κάποιοι ξέρουν και φέρνουν συχνά
και σα λεκές το στυλ που λες
είναι που μένει και σώζει το χτες
Ζούμε κι εμείς οι αφελείς
το τέλος μόνο της κάθε γιορτής
για ένα βαλς που μας χρωστάς
κι είναι γραμμένο μονάχα για μας
|
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Σάββατο 26 Μαΐου 2012
ΜΟΥΣΙΚΗ-ΚΥΚΛΟΣ-ΕΛΛΕΙΨΗ-ΣΙΩΠΗ!!!!!
 |
O αρχαίος Έλληνας
φιλόσοφος, Πλάτων, έχει πει ότι: η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να
φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή. Η μουσική είναι ένας ηθικός
κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία,
χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα. Η πιο σκληρή και αδυσώπητη διαμάχη
είναι αυτή μεταξύ του τέλειου, που εκπροσωπείται από τον κύκλο και του ατελούς,
που εκφράζεται μέσα από το σχήμα της έλλειψης... Και το συμπέρασμα; Στο τέλος
μένει μόνο η σιωπή...
Η ανθρώπινη ιστορία δεν
είναι κυκλική...;
|
Τετάρτη 23 Μαΐου 2012
ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ!!!!!
 |
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Μουσική - Στίχοι: Βαγγέλης Κορακάκης
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο
τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο
σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Everyone's truth is their path
Their Cross and their mountain
Everyone's truth is their lie
That made it to appear true
There isn't one truth in life
It's a lie
There isn't one truth in life
Everyone sets out to find the end
That their mind and soul defines
Like two knives seems the truth in life and
scares me
Like two knives seems the truth in life
One cuts and divides bread and the other slaughters
One gives disaster, the other breath
|
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!
 |
Δεν θέλει πολύ για να βρούμε τις ομορφιές τούτου του κόσμου. Θέλει πολύ όμως για να τις εκτιμήσουμε. Εξάλλου, αυτός ο κόσμος, το αποδεικνύει η ίδια η ετυμολογία της λέξης, κρύβει ατελείωτες ομορφιές και κοσμήματα, θησαυρούς κι ανταμοιβές... Όλα γύρω μας είναι ένα απύθμενο κόσμημα, αρκεί να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Ένα βασικό προαπαιτούμενο όμως για να το αντιληφθούμε, είναι τα αισθητήρια όργανά μας. Οι πέντε αισθήσεις μας. Η ύπαρξή μας. Εύχομαι, να ζούμε κάθε στιγμή με τις αισθήσεις μας. Εύχομαι να μπορούμε να συνεχίζουμε να αισθανόμαστε. Ό,τι και αν είναι αυτό, πόνος, ζέστη, κάψα, κρύο, παγωνιά, ψυχρότητα, καρφιά, χάδι... Αρκεί να μπορούμε να αισθανόμαστε και να νοιώθουμε... Αυτό θ' αποδεικνύει ότι συνεχίζουμε να ζούμε.
Και αν ποτέ χάσουμε το δρόμο μας, κι αντικρίζοντας το σκοτεινό και στενό μας μέλλον, φοβηθούμε μήπως το επόμενο μας βήμα είναι γλιστερό και λανθασμένο, ας αφεθούμε σαν ένα αποπίπτουν φύλλο, που αφήνει την τελευταία του πνοή χορεύοντας λικνιστά τον τελευταίο του χορό στο ξέπεσμα ενός αλλοτινού μεγαλειώδους ονείρου. Ας αφεθούμε στην αγκάλη της αγνής και καθαρής αναζήτησης. Της αναζήτησης του εαυτού. Ίσως έτσι μπορέσουμε να νοιώσουμε την μαγεία του άλλου...
|
Σάββατο 19 Μαΐου 2012
Ο,ΤΙ ΣΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ!!!!!
 |
Εκεί στα σύννεφα
λοιπόν, φαίνονται όλα τόσο ήσυχα, ήρεμα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά... Εκεί
φαίνονται όλα παιχνίδι και κρύβονται όλα τ’ άλλα που θυμίζουν ζωή. Δεν γίνεται
να παραμείνω εκεί ψηλά στα σύννεφα, έστω μέχρι την επόμενη βροχή; Και μετά ας πέσω...
ας πέσω μαζί με τις στάλες...
(Από: http://www.youtube.com/watch?v=q17vcdVF2iY)
Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Είπαν τα χείλη σου τα όνειρα περνάνε κι αυτό που ζήσαμε μου λες θα ξεχαστεί είμαστε κύματα που πέφτουνε και σπάνε πάνω σε ξένου καραβιού την κουπαστή Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει να σε φυλάξει ώσπου να 'ρθει το πρωί ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή Είπαν τα χείλη σου μια τύχη μάς ορίζει κι αυτό μου λες ήταν γραμμένο να χαθεί είμαστε φύλλα που ο καιρός τα κιτρινίζει φύλλα που πέφτουν και τα παίρνει η βροχή Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει να σε φυλάξει μέχρι να 'ρθει το πρωί ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή |
Τρίτη 15 Μαΐου 2012
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ!!!! ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ!!!!!
 |
Πάντα
με θυμάμαι να επιστρέφω στη Θάσο, όπου κι αν ταξίδεψα, όπου κι αν γύρισα, όπου
κι αν έζησα και ζω, με κάθε ευκαιρία τη ζωής μου γυρνάω στο νησί μου.
Πως
αφήνουν οι χελώνες τ’ αυγά τους στην άμμο για να επωαστούν, έτσι και ‘γω
φεύγοντας απ’ το νησί μου, πάντα κάτι άφηνα κι αφήνω πίσω μου, σκέψεις,
επιθυμίες, όνειρα για να τα ψάξω με λαχτάρα την επόμενη χρονιά, να τ’ απλώσω
στον ήλιο, να τυλιχτώ μ’ αυτά, να με κρατήσουν ζεστή το χειμώνα.
Μισοξαπλωμένη
στην αμμουδιά κοιτώ τον τόπο που μου έδωσε τόση ομορφιά.
«Κράτησα
τη ζωή μου» ατενίζοντας με μισόκλειστα μάτια την τρεμουλιαστή απ’ την
αποχαύνωση της ζέστας, θάλασσα και «μέσα στις θαλασσινές σπηλιές» ερωτεύτηκα
τον έρωτα.
Μάζεψα
«λάφυρα» απ’ τις ακρογιαλιές του: μια ξύλινη κουτάλα απ’ την Αλυκή, ξασπρισμένη
απ’ τον ήλιο, που έχασαν κάποιοι ψαράδες; Ένα κοκαλάκι, που ξέφυγε απ’ τα
μαλλιά μιας σειρήνας; στα Κοίνυρα. Έναν αστερία στη θάλασσα του Αρχαγγέλου. Σε
δύσκολες στιγμές μ’ αρέσει ν’ ανοίγω το μπαούλο των αναμνήσεων και σαν νέα
πειρατής να βλέπω τους θησαυρούς μου και να χαίρομαι τη λεία μου.
Μ’
αρέσει να γίνομαι ένα με την καρδιά του νησιού, να κτυπάει η καρδιά μου σύμφωνα
με τη δική του, να γερνάω και ν' αλλάζω, όπως αλλάζει κι αυτό. Να ξεπλένω τις
αμαρτίες μου στα κύματα του. Μ’ αρέσει να βλέπω τους μικρούς Διόνυσους να
σαλαγούν τα πρόβατά τους στις πλαγιές του βουνού, να κοιμάμαι κάτω απ’ τις
ασημένιες ελιές, να εκμαυλίζομαι σαν άλλος Οδυσσέας απ’ το ηδονικό τραγούδι των
σειρήνων, να ξαπλώνω στα κατάλευκα μάρμαρα και ν’ αφουγκράζομαι όλα όσα έχουν να
μου πουν. Θεέ του Υψάριου, προσκυνώ!!!!
Νήσος Θάσος!!!!! Το νησί της
νοσταλγίας μου, της εφηβείας μου, της ωριμότητάς μου!!!
Παθούσα και αναστηθείσα, πάντα,
αλλιώς «ωραία» και «σαγηνευτική»!!!!!!
ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ
Ασπρόμαυρο
ντοκιμαντέρ του Τάκη Κανελλόπουλου για το πανέμορφο νησί μας την Θάσο χρονιάς
1961.
Στην έναρξη του βίντεο θα δείτε την παραλία Λιμεναρίων πως ήταν τότε. Η μουσική είναι από Μακεδονικά Συγκροτήματα και το τραγούδι από τον Τάκη Σαμαρά http://thassospress.blogspot.com/ |
Κυριακή 13 Μαΐου 2012
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΙΙ
 | ||
|
Τρίτη 8 Μαΐου 2012
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ
 |
    
(Οι άχρηστες φωτογραφίες, που φώναζε ένας φίλος να μην τους τις στέλνω!!!!!)
Τη φωτογραφική μηχανή, την σκέφτομαι από τότε που άρχισα να βλέπω χρώμα στη ζωή μου, από τότε που άρχισα να επεξεργάζομαι τη φύση και τις ομορφιές της. Δηλαδή, από μικρό παιδί... Πάντα όμως είχα ενδοιασμούς ν' αγοράσω μία, γιατί φοβόμουν μήπως ζω μόνο μέσα από τις φωτογραφίες κι όχι μέσα απ’ την ίδια την πραγματικότητα. Ακόμη φοβόμουν μήπως η παρουσία της φωτογραφίας μ' εμποδίσει να κατανοήσω κι έτσι ν’ αποδεχτώ την έννοια της λήθης, της φθοράς, του αποχαιρετισμού της στιγμής και τη μαγεία του να συνεχίζεις γυμνή στο χάος, κάτι που θεωρώ ηρωική στάση...
Απόψε, συνειδητοποίησα κι έναν άλλο λόγο που επιθυμώ διακαώς μια φωτογραφική μηχανή που ν' αποτυπώνει ζωντανά της καθημερινότητας τα χρώματα. Είναι το γεγονός, όπως έγραψε στην "Αυτοβιογραφία του Φωτός" ο Γ. Γραμματικάκης, ότι η φωτογραφία αποτελεί την φυλακή του φωτός, που αναγκάζει το φως να μένει για πάντα εκεί, ανίκανο να διαφύγει, να συνεχίσει το διαστρικό του ταξίδι, να διαλαλήσει τις εμπειρίες του στα υπόλοιπα ουράνια σώματα και να διασκορπίσει όλα του τα συστατικά στον κοσμικό αγέρα...
Αλλά όσο κι αν επιθυμώ να κρατώ στα χέρια μου, τον πιο μαγευτικό αλήτη του διαστήματος για να τον ανακρίνω και να μου μαρτυρήσει τα πανάρχαια μυστικά του και μαζί ίσως και τα δικά μου μυστικά, όσο κι αν επιθυμώ να κοιτώ κατάματα την ίδια την ψυχή της φύσης μου, το αιώνιο ΦΩΣ και μαζί τα πιο μύχια «ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ», όσο κι αν θέλω να κομπάζω σαν η τροπαιούχος που ταΐζει τον γιγάντιο εγωισμό μου, ότι σταμάτησα τον χρόνο και πρόσθεσα σε μια στιγμή την οπτική μου τη γωνία, τελικά συνειδητοποιώ και δεν το αντέχω ότι φυλακίζω και στερώ την ελευθερία απ' το ίδιο το ΦΩΣ και σκέφτομαι ότι το βιάζω και του παρατείνω της απελευθέρωσης την αγωνία...
ΚΑΒΑΦΗΣ: ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ....
|
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
ΒΙΤΡΩ ΣΕ ΠΙΑΤΟ
 |
Λειτουργώ μάλλον με
βάσει τα χρώματα του κόκκινου και του μαύρου, κοινώς, ή του πάθους και της
έντασης=κόκκινο, ή του άραχνου βάθους και της αδιαφορίας=μαύρο!!!!!!!! Πραγματικά
αντιλαμβάνομαι πού έχει δαπανηθεί η περισσότερη απ’ τη ζωή μου ως τώρα. Στ’
άυλα και στ’ άπιαστα κι όχι τόσο στα υλικά κ’ απτά τούτου του κόσμου...
|
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ
 |
Τι σου είναι η
τέχνη...; Τι συναισθήματα φέρει και σκορπά...; Τι συγκίνηση...; Τι κώδικες
επικοινωνίας αποκαλύπτει...; Τι ένταση...; Τι τράνταγμα βαθειά στα
φυλλοκάρδια...; Τυχερός όποιος μιλά μέσα από την τέχνη!!!!!!!! ΖΗΛΕΥΩ!!!!!!!!
Το παραδέχομαι, υπήρχαν όντως και
άλλοι τρόποι για να χωρίσουμε
Μερικά θραύσματα στο γυαλί θα μπορούσαν να μας είχαν βοηθήσει Μέσα σ' αυτή την πικρή σιωπή, αποφάσισα να συγχωρέσω τα λάθη που μπορεί να συμβούν σε μια μεγάλη αγάπη Το παραδέχομαι, το μικρό κοριτσάκι μέσα μου σε ζητούσε συχνά Σχεδόν σαν μητέρα, με φύλαγες , με προστάτευες Σου έκλεψα αυτό το αίμα , που δεν μπορεί κανείς να διαχωρίσει Στη μέση των λέξεων ,των ονείρων , θα φωνάζω Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ Σαν τρελός , σαν στρατιώτης, σαν σταρ του σινεμά Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ σαν λύκος, σαν βασιλιάς Σαν ένας άντρας που δεν είμαι Βλέπεις, έτσι σ` αγαπώ. Το παραδέχομαι, σου εμπιστεύτηκα όλα μου τα χαμόγελα, όλα μου τα μυστικά Ακόμη και αυτά , που μόνο ένας αδερφός θα έπρεπε να ξέρει Μέσα σ` αυτό το πέτρινο σπίτι Ο διάβολος μας έβλεπε που χορεύαμε Ήθελα τόσο πολύ τον πόλεμο των σωμάτων μας, που έφερνε την ειρήνη Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ Σαν τρελός , σαν στρατιώτης, σαν σταρ του σινεμά Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ σαν λύκος, σαν βασιλιάς Σαν ένας άντρας που δεν είμαι Βλέπεις, έτσι σ` αγαπώ. |
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
.JPG) |
Διάσπαρτες ευχές και
τις αγγίζεις σε μια μεθυστική φύση, με πόση μαεστρία κρύβουν τις πιο
ισχυρές αλήθειες τόσο, που ότι και αν πουν είναι πια αδύνατον να σε πλανέψουν.
Η ΣΙΩΠΗ!!!!!!! |
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
 |
Στο κάλεσμα “πάμε για καφέ” τι είναι αυτό που τσινάει μέσα μου σαν άγριο άλογο; Που με κάνει να σκέφτομαι βουνά και λαγκάδια; που το βλέμμα μου όταν βρίσκεται σε μια τρύπα ν' αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο, όταν τα φώτα σβήνουν; έχει κουρδιστεί ν' αναζητά το φως; το βλέμμα που θέλει να είναι ελεύθερο κι όχι εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους; αυτό που τρέχει μέσα σου και δεν φτάνει; Είναι η ευθυνοφοβία μου; είναι η αυξημένη αίσθηση του χρέους; της τιμής και της ευθύνης; Είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι για να τον σκοτώνουμε αλλά για να τον κυνηγάμε; Είναι η λατρεία της παράδοσης; η αίσθηση της συνέχειας και πολύ περισσότερο η αίσθηση ότι ο σεβασμός σ’ αυτούς τους ανθρώπους τους μικρούς, τους μεγάλους ποδοπατιέται;
Πως μια υπέροχη μελωδία και φωνή σε κάνει να κλαις;;;
|
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
 |
"Αν μπορούμε να
δούμε καθαρά το θαύμα ενός και μόνο λουλουδιού,
αλλάζει όλη μας η
ζωή". (Βούδας)
|
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
ΦΥΣΗ
 |
| Θάνατος είναι ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα!!!!!
Συμπέρασμα: Έρωτας - Θάνατος = Ισοπαλία
Κοινώς, αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε ας πεθάνουμε ερωτευμένοι!!!!!
Είναι το μόνο γκολ που μπορούμε να βάλουμε, ώστε να ισοφαρίσουμε σε αυτό το στημένο παιχνίδι...
|
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012
ΦΥΣΗ
  |
ΚΛΕΦΤΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΚΙ ΕΧΩ ΚΛΕΨΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ!!!!!
ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ!!!!!
Με φόντο τους έναν καταγάλανο ουρανό οι πορτοκαλόχρυσες ακτίνες του ήλιου που βασιλεύει μπορούν κάποιες ξεχωριστές ώρες, να μας χαρίσουν μια στιγμή τέτοιας απίστευτης ομορφιάς, ώστε να μείνουμε άναυδοι, με το βλέμμα καρφωμένο στο πολύχρωμο άπειρο. Το μεγαλείο της στιγμής μας θαμπώνει τόσο, που ο ψυχαναγκαστικά φλύαρος νους μας κάνει μια παύση, για να μη μας ξετινάξει νοερά σε κάποιο άλλο μέρος, μακριά από το εδώ και τώρα. Λουσμένη στη φεγγοβολιά, μια πόρτα φαίνεται ν’ ανοίγει σε μια άλλη πραγματικότητα, πάντα παρούσα και όμως σπάνια ορατή.
Φανταστικά πλάσματα του νου μας. Εμείς δημιουργούμε τον νου μας, ο ίδιος νους εκείνος που μας προκαλεί τα προβλήματά μας, όχι οι άλλοι. Ο ίδιος μας ο νους, με την αδιάκοπη ροή των σκέψεων, με το να σκέφτεται το παρελθόν και ν’ ανησυχεί για το μέλλον.
Να ζεις.. να αγαπάς και να μαθαίνεις...Λέο Μπουσκάλια |
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ
 |
Όταν η φύση ξεκουράζεται δεν ξεχνά ποτέ να προσέχει την εμφάνισή της!!!! Προτιμά τις ρωγμές των βράχων και ευδοκιμεί σε πετρώδεις και βραχώδεις περιοχές, με βορεινό προσανατολισμό. Για να προστατευτεί από τον ήλιο γυρνά τα φύλλα του, που στην κάτω επιφάνεια έχουν χρυσαφί χρώμα αντανακλώντας έτσι το φως και τη ζέστη. Παράλληλα διατηρεί μικρό μήκος φύλλων, ενώ σε σκιερά μέρη, τα φύλλα μπορεί να γίνουν δύο και τρεις φορές μακρύτερα. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν φάρμακο με εξαιρετικές διουρητικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες. |
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
 |
Οἱ στίχοι εἶναι ἀπὸ τὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη "Θέρος - ἔρος"
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
Σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα
Κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε
|
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ
 |
Το όνομα του γένους προέρχεται από την ελληνική λέξη “αστράγαλος”. Φανταστικός ο μικρόκοσμος του σκληρού φυτού, οι τρίχες που βρίσκονται πάνω στα φύλλα του, να γυρνάνε όπως ο έλικας του αεροπλάνου με το κέντρο σταθερό. |
Τρίτη 20 Μαρτίου 2012
ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΜΟΥ
 | ||||||
|
Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012
 |
Ἔρως ποτ’ ἐν ῥόδοισι κοιμωμένην μέλιτταν οὐκ εἶδεν, ἀλλ’ ἐτρώθη. τὸν δάκτυλον παταχθεὶς τᾶς χειρὸς ὠλόλυξε, δραμὼν δὲ καὶ πετασθεὶς πρὸς τὴν καλὴν Κυθήρην «ὄλωλα, μῆτερ», εἶπεν, «ὄλωλα κἀποθνῄσκω· ὄφις μ’ ἔτυψε μικρὸς πτερωτός, ὅν καλοῦσιν μέλιτταν οἱ γεωργοί.» ἃ δ’ εἶπεν· « εἰ τὸ κέντρον πονεῖς τὸ τᾶς μελίττας, πόσον δοκεῖς πονοῦσιν, Ἔρως, ὅσους σύ βάλλεις;» Ο έρωτας που κάποτε στα ρόδα είχε πάει μια μέλισσα δεν πρόσεξε κι εκείνη τον τσιμπάει. Το δάχτυλό του πόνεσε, οδύρεται και κλαίει στη μάνα του Κυθέρεια πετάει και της λέει: «Μάνα μου, πάει…, χάνομαι, με τσίμπησε, μανούλα φίδι μικρό και φτερωτό - το λένε μελισσούλα.» Κι εκείνη του ’πε: «αν το κεντρί της μέλισσας πονάει, το βέλος σου πόσο πονεί, αυτόν που αγαπάει;…» ΑΝΑΚΡΕΩΝ,35 ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)