 |
Στο κάλεσμα “πάμε για καφέ” τι είναι αυτό που τσινάει μέσα μου σαν άγριο άλογο; Που με κάνει να σκέφτομαι βουνά και λαγκάδια; που το βλέμμα μου όταν βρίσκεται σε μια τρύπα ν' αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο, όταν τα φώτα σβήνουν; έχει κουρδιστεί ν' αναζητά το φως; το βλέμμα που θέλει να είναι ελεύθερο κι όχι εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους; αυτό που τρέχει μέσα σου και δεν φτάνει; Είναι η ευθυνοφοβία μου; είναι η αυξημένη αίσθηση του χρέους; της τιμής και της ευθύνης; Είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι για να τον σκοτώνουμε αλλά για να τον κυνηγάμε; Είναι η λατρεία της παράδοσης; η αίσθηση της συνέχειας και πολύ περισσότερο η αίσθηση ότι ο σεβασμός σ’ αυτούς τους ανθρώπους τους μικρούς, τους μεγάλους ποδοπατιέται;
Πως μια υπέροχη μελωδία και φωνή σε κάνει να κλαις;;;
|
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
