 |
O αρχαίος Έλληνας
φιλόσοφος, Πλάτων, έχει πει ότι: η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να
φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή. Η μουσική είναι ένας ηθικός
κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία,
χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα. Η πιο σκληρή και αδυσώπητη διαμάχη
είναι αυτή μεταξύ του τέλειου, που εκπροσωπείται από τον κύκλο και του ατελούς,
που εκφράζεται μέσα από το σχήμα της έλλειψης... Και το συμπέρασμα; Στο τέλος
μένει μόνο η σιωπή...
Η ανθρώπινη ιστορία δεν
είναι κυκλική...;
|
Σάββατο 26 Μαΐου 2012
ΜΟΥΣΙΚΗ-ΚΥΚΛΟΣ-ΕΛΛΕΙΨΗ-ΣΙΩΠΗ!!!!!
Τετάρτη 23 Μαΐου 2012
ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ!!!!!
 |
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Μουσική - Στίχοι: Βαγγέλης Κορακάκης
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα
Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο
τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο
σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Everyone's truth is their path
Their Cross and their mountain
Everyone's truth is their lie
That made it to appear true
There isn't one truth in life
It's a lie
There isn't one truth in life
Everyone sets out to find the end
That their mind and soul defines
Like two knives seems the truth in life and
scares me
Like two knives seems the truth in life
One cuts and divides bread and the other slaughters
One gives disaster, the other breath
|
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!
 |
Δεν θέλει πολύ για να βρούμε τις ομορφιές τούτου του κόσμου. Θέλει πολύ όμως για να τις εκτιμήσουμε. Εξάλλου, αυτός ο κόσμος, το αποδεικνύει η ίδια η ετυμολογία της λέξης, κρύβει ατελείωτες ομορφιές και κοσμήματα, θησαυρούς κι ανταμοιβές... Όλα γύρω μας είναι ένα απύθμενο κόσμημα, αρκεί να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Ένα βασικό προαπαιτούμενο όμως για να το αντιληφθούμε, είναι τα αισθητήρια όργανά μας. Οι πέντε αισθήσεις μας. Η ύπαρξή μας. Εύχομαι, να ζούμε κάθε στιγμή με τις αισθήσεις μας. Εύχομαι να μπορούμε να συνεχίζουμε να αισθανόμαστε. Ό,τι και αν είναι αυτό, πόνος, ζέστη, κάψα, κρύο, παγωνιά, ψυχρότητα, καρφιά, χάδι... Αρκεί να μπορούμε να αισθανόμαστε και να νοιώθουμε... Αυτό θ' αποδεικνύει ότι συνεχίζουμε να ζούμε.
Και αν ποτέ χάσουμε το δρόμο μας, κι αντικρίζοντας το σκοτεινό και στενό μας μέλλον, φοβηθούμε μήπως το επόμενο μας βήμα είναι γλιστερό και λανθασμένο, ας αφεθούμε σαν ένα αποπίπτουν φύλλο, που αφήνει την τελευταία του πνοή χορεύοντας λικνιστά τον τελευταίο του χορό στο ξέπεσμα ενός αλλοτινού μεγαλειώδους ονείρου. Ας αφεθούμε στην αγκάλη της αγνής και καθαρής αναζήτησης. Της αναζήτησης του εαυτού. Ίσως έτσι μπορέσουμε να νοιώσουμε την μαγεία του άλλου...
|
Σάββατο 19 Μαΐου 2012
Ο,ΤΙ ΣΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ!!!!!
 |
Εκεί στα σύννεφα
λοιπόν, φαίνονται όλα τόσο ήσυχα, ήρεμα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά... Εκεί
φαίνονται όλα παιχνίδι και κρύβονται όλα τ’ άλλα που θυμίζουν ζωή. Δεν γίνεται
να παραμείνω εκεί ψηλά στα σύννεφα, έστω μέχρι την επόμενη βροχή; Και μετά ας πέσω...
ας πέσω μαζί με τις στάλες...
(Από: http://www.youtube.com/watch?v=q17vcdVF2iY)
Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Είπαν τα χείλη σου τα όνειρα περνάνε κι αυτό που ζήσαμε μου λες θα ξεχαστεί είμαστε κύματα που πέφτουνε και σπάνε πάνω σε ξένου καραβιού την κουπαστή Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει να σε φυλάξει ώσπου να 'ρθει το πρωί ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή Είπαν τα χείλη σου μια τύχη μάς ορίζει κι αυτό μου λες ήταν γραμμένο να χαθεί είμαστε φύλλα που ο καιρός τα κιτρινίζει φύλλα που πέφτουν και τα παίρνει η βροχή Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει να σε φυλάξει μέχρι να 'ρθει το πρωί ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή |
Τρίτη 15 Μαΐου 2012
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ!!!! ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ!!!!!
 |
Πάντα
με θυμάμαι να επιστρέφω στη Θάσο, όπου κι αν ταξίδεψα, όπου κι αν γύρισα, όπου
κι αν έζησα και ζω, με κάθε ευκαιρία τη ζωής μου γυρνάω στο νησί μου.
Πως
αφήνουν οι χελώνες τ’ αυγά τους στην άμμο για να επωαστούν, έτσι και ‘γω
φεύγοντας απ’ το νησί μου, πάντα κάτι άφηνα κι αφήνω πίσω μου, σκέψεις,
επιθυμίες, όνειρα για να τα ψάξω με λαχτάρα την επόμενη χρονιά, να τ’ απλώσω
στον ήλιο, να τυλιχτώ μ’ αυτά, να με κρατήσουν ζεστή το χειμώνα.
Μισοξαπλωμένη
στην αμμουδιά κοιτώ τον τόπο που μου έδωσε τόση ομορφιά.
«Κράτησα
τη ζωή μου» ατενίζοντας με μισόκλειστα μάτια την τρεμουλιαστή απ’ την
αποχαύνωση της ζέστας, θάλασσα και «μέσα στις θαλασσινές σπηλιές» ερωτεύτηκα
τον έρωτα.
Μάζεψα
«λάφυρα» απ’ τις ακρογιαλιές του: μια ξύλινη κουτάλα απ’ την Αλυκή, ξασπρισμένη
απ’ τον ήλιο, που έχασαν κάποιοι ψαράδες; Ένα κοκαλάκι, που ξέφυγε απ’ τα
μαλλιά μιας σειρήνας; στα Κοίνυρα. Έναν αστερία στη θάλασσα του Αρχαγγέλου. Σε
δύσκολες στιγμές μ’ αρέσει ν’ ανοίγω το μπαούλο των αναμνήσεων και σαν νέα
πειρατής να βλέπω τους θησαυρούς μου και να χαίρομαι τη λεία μου.
Μ’
αρέσει να γίνομαι ένα με την καρδιά του νησιού, να κτυπάει η καρδιά μου σύμφωνα
με τη δική του, να γερνάω και ν' αλλάζω, όπως αλλάζει κι αυτό. Να ξεπλένω τις
αμαρτίες μου στα κύματα του. Μ’ αρέσει να βλέπω τους μικρούς Διόνυσους να
σαλαγούν τα πρόβατά τους στις πλαγιές του βουνού, να κοιμάμαι κάτω απ’ τις
ασημένιες ελιές, να εκμαυλίζομαι σαν άλλος Οδυσσέας απ’ το ηδονικό τραγούδι των
σειρήνων, να ξαπλώνω στα κατάλευκα μάρμαρα και ν’ αφουγκράζομαι όλα όσα έχουν να
μου πουν. Θεέ του Υψάριου, προσκυνώ!!!!
Νήσος Θάσος!!!!! Το νησί της
νοσταλγίας μου, της εφηβείας μου, της ωριμότητάς μου!!!
Παθούσα και αναστηθείσα, πάντα,
αλλιώς «ωραία» και «σαγηνευτική»!!!!!!
ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ
Ασπρόμαυρο
ντοκιμαντέρ του Τάκη Κανελλόπουλου για το πανέμορφο νησί μας την Θάσο χρονιάς
1961.
Στην έναρξη του βίντεο θα δείτε την παραλία Λιμεναρίων πως ήταν τότε. Η μουσική είναι από Μακεδονικά Συγκροτήματα και το τραγούδι από τον Τάκη Σαμαρά http://thassospress.blogspot.com/ |
Κυριακή 13 Μαΐου 2012
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΙΙ
 | ||
|
Τρίτη 8 Μαΐου 2012
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ
 |
    
(Οι άχρηστες φωτογραφίες, που φώναζε ένας φίλος να μην τους τις στέλνω!!!!!)
Τη φωτογραφική μηχανή, την σκέφτομαι από τότε που άρχισα να βλέπω χρώμα στη ζωή μου, από τότε που άρχισα να επεξεργάζομαι τη φύση και τις ομορφιές της. Δηλαδή, από μικρό παιδί... Πάντα όμως είχα ενδοιασμούς ν' αγοράσω μία, γιατί φοβόμουν μήπως ζω μόνο μέσα από τις φωτογραφίες κι όχι μέσα απ’ την ίδια την πραγματικότητα. Ακόμη φοβόμουν μήπως η παρουσία της φωτογραφίας μ' εμποδίσει να κατανοήσω κι έτσι ν’ αποδεχτώ την έννοια της λήθης, της φθοράς, του αποχαιρετισμού της στιγμής και τη μαγεία του να συνεχίζεις γυμνή στο χάος, κάτι που θεωρώ ηρωική στάση...
Απόψε, συνειδητοποίησα κι έναν άλλο λόγο που επιθυμώ διακαώς μια φωτογραφική μηχανή που ν' αποτυπώνει ζωντανά της καθημερινότητας τα χρώματα. Είναι το γεγονός, όπως έγραψε στην "Αυτοβιογραφία του Φωτός" ο Γ. Γραμματικάκης, ότι η φωτογραφία αποτελεί την φυλακή του φωτός, που αναγκάζει το φως να μένει για πάντα εκεί, ανίκανο να διαφύγει, να συνεχίσει το διαστρικό του ταξίδι, να διαλαλήσει τις εμπειρίες του στα υπόλοιπα ουράνια σώματα και να διασκορπίσει όλα του τα συστατικά στον κοσμικό αγέρα...
Αλλά όσο κι αν επιθυμώ να κρατώ στα χέρια μου, τον πιο μαγευτικό αλήτη του διαστήματος για να τον ανακρίνω και να μου μαρτυρήσει τα πανάρχαια μυστικά του και μαζί ίσως και τα δικά μου μυστικά, όσο κι αν επιθυμώ να κοιτώ κατάματα την ίδια την ψυχή της φύσης μου, το αιώνιο ΦΩΣ και μαζί τα πιο μύχια «ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ», όσο κι αν θέλω να κομπάζω σαν η τροπαιούχος που ταΐζει τον γιγάντιο εγωισμό μου, ότι σταμάτησα τον χρόνο και πρόσθεσα σε μια στιγμή την οπτική μου τη γωνία, τελικά συνειδητοποιώ και δεν το αντέχω ότι φυλακίζω και στερώ την ελευθερία απ' το ίδιο το ΦΩΣ και σκέφτομαι ότι το βιάζω και του παρατείνω της απελευθέρωσης την αγωνία...
ΚΑΒΑΦΗΣ: ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ....
|
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)