Lenas Art Blog: Απριλίου 2012

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

ΒΙΤΡΩ ΣΕ ΠΙΑΤΟ

Λειτουργώ μάλλον με βάσει τα χρώματα του κόκκινου και του μαύρου, κοινώς, ή του πάθους και της έντασης=κόκκινο, ή του άραχνου βάθους και της αδιαφορίας=μαύρο!!!!!!!! Πραγματικά αντιλαμβάνομαι πού έχει δαπανηθεί η περισσότερη απ’ τη ζωή μου ως τώρα. Στ’ άυλα και στ’ άπιαστα κι όχι τόσο στα υλικά κ’ απτά τούτου του κόσμου...

(Από:http://www.youtube.com/watch?v=IxUGdztvJQw)

ΒΙΤΡΩ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

Τι σου είναι η τέχνη...; Τι συναισθήματα φέρει και σκορπά...; Τι συγκίνηση...; Τι κώδικες επικοινωνίας αποκαλύπτει...; Τι ένταση...; Τι τράνταγμα βαθειά στα φυλλοκάρδια...; Τυχερός όποιος μιλά μέσα από την τέχνη!!!!!!!! ΖΗΛΕΥΩ!!!!!!!!

(Από: http://www.youtube.com/watch?v=6jCf4EdJ1DU)

Το παραδέχομαι, υπήρχαν όντως και άλλοι τρόποι για να χωρίσουμε
Μερικά θραύσματα στο γυαλί θα μπορούσαν να μας είχαν βοηθήσει
Μέσα σ' αυτή την πικρή σιωπή, αποφάσισα να συγχωρέσω
τα λάθη που μπορεί να συμβούν σε μια μεγάλη αγάπη
Το παραδέχομαι, το μικρό κοριτσάκι μέσα μου σε ζητούσε συχνά
Σχεδόν σαν μητέρα, με φύλαγες , με προστάτευες
Σου έκλεψα αυτό το αίμα , που δεν μπορεί κανείς να διαχωρίσει
Στη μέση των λέξεων ,των ονείρων , θα φωνάζω

Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
Σαν τρελός , σαν στρατιώτης,
σαν σταρ του σινεμά
Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
σαν λύκος, σαν βασιλιάς
Σαν ένας άντρας που δεν είμαι
Βλέπεις, έτσι σ` αγαπώ.

Το παραδέχομαι, σου εμπιστεύτηκα όλα μου τα χαμόγελα, όλα μου τα μυστικά
Ακόμη και αυτά , που μόνο ένας αδερφός θα έπρεπε να ξέρει
Μέσα σ` αυτό το πέτρινο σπίτι
Ο διάβολος μας έβλεπε που χορεύαμε
Ήθελα τόσο πολύ τον πόλεμο των σωμάτων μας, που έφερνε την ειρήνη

Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
Σαν τρελός , σαν στρατιώτης,
σαν σταρ του σινεμά
Σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
σαν λύκος, σαν βασιλιάς
Σαν ένας άντρας που δεν είμαι
Βλέπεις, έτσι σ` αγαπώ.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ

Διάσπαρτες ευχές και τις αγγίζεις σε μια μεθυστική φύση, με πόση μαεστρία κρύβουν τις πιο ισχυρές αλήθειες τόσο, που ότι και αν πουν είναι πια αδύνατον να σε πλανέψουν.
Η ΣΙΩΠΗ!!!!!!!

(Από: http://www.youtube.com/watch?v=WAqCXVLsKok)

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ, ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΟΥ

Στο κάλεσμα “πάμε για καφέ” τι είναι αυτό που τσινάει μέσα μου σαν άγριο άλογο; Που με κάνει να σκέφτομαι βουνά και λαγκάδια; που το βλέμμα μου όταν βρίσκεται σε μια τρύπα ν' αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο, όταν τα φώτα σβήνουν; έχει κουρδιστεί ν' αναζητά το φως; το βλέμμα που θέλει να είναι ελεύθερο κι όχι εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους; αυτό που τρέχει μέσα σου και δεν φτάνει; Είναι η ευθυνοφοβία μου; είναι η αυξημένη αίσθηση του χρέους; της τιμής και της ευθύνης; Είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι για να τον σκοτώνουμε αλλά για να τον κυνηγάμε; Είναι η λατρεία της παράδοσης; η αίσθηση της συνέχειας και πολύ περισσότερο η αίσθηση ότι ο σεβασμός σ’ αυτούς τους ανθρώπους τους μικρούς, τους μεγάλους ποδοπατιέται;

Πως μια υπέροχη μελωδία και φωνή σε κάνει να κλαις;;;